De artistieke praktijk van Uxía González Fernández wordt gedreven door obsessie – het herhalen, bewaren en vervormen van beelden, woorden en materialen totdat ze nieuwe betekenissen onthullen. Ze onderzoekt hoe expressie, belichaming en perceptie verschuiven door processen van accumulatie en transformatie, vaak met behulp van gelaagde, verhulde of delicate materialen die de instabiliteit van geheugen en identiteit weerspiegelen. Zich bewegend tussen fysieke en conceptuele domeinen, beschouwt ze taal en materie als fluïde, steeds veranderende entiteiten, en verwerpt ze vaste interpretaties ten gunste van ambiguïteit en openheid.