Tara's werk komt voort uit een diepgaand gevoel van maatschappelijke betrokkenheid, gedreven door zorg en empathie voor degenen die ontheemd zijn geraakt. Als Iraanse kunstenaar die naar Nederland is verhuisd, richt ze haar praktijk op de ervaringen van asielzoekers, waarbij ze naar kampen op verschillende locaties reist om aandachtig te luisteren, te absorberen en getuige te zijn. Door middel van haar kunst transformeert ze de verhalen van deze individuen in interactieve visuele installaties, waardoor hun reizen gehoord kunnen worden.
Haar afstudeerproject reflecteert de reis die zij doorstaan — een reis gevormd door onzekerheid en verlies. De installatie is een manier om met mensen in interactie te gaan als een rouwmonument en nodigt kijkers uit om getuige te zijn van deze collectieve tragedie.
Door het creëren van creatieve workshops in haar praktijk wordt kunst een brug die verhalen terugeist en de stemmen versterkt van degenen die vaak ongehoord blijven.
