Ephemeral Monument
De oplosbare aard van het Monument weerspiegelt de onverbiddelijkheid van het verstrijken van de tijd en de vergankelijkheid van het geheugen. Het is niet langer een onveranderlijk en duurzaam symbool, maar een gebeurtenis die gedoemd is te verdwijnen, zoals herinneringen buiten onze controle. Het werk suggereert dat de gemeenschap zelf, niet de fysieke representatie ervan, de essentie is van samenzijn en delen.
De kunstenaar verkent de spanning tussen het eeuwige en het efemere in een menselijke dimensie. Het is een poging om een dialoog te stimuleren over fundamentele thema's van het bestaan. Door efemere materialen zoals zout en suiker te gebruiken, reflecteert hij op de vergankelijke aard van onze zekerheden en de onontkoombare kwetsbaarheid van menselijke controle over tijd en geheugen, met als doel een gevoel van gemeenschap te herontdekken. De werken betrekken het publiek bij collectieve en interactieve ervaringen, en nodigen hen uit om universele vragen over herinnering te confronteren. Hij provoceert indirect hedendaagse percepties van de samenleving door expliciet te zoeken naar herstel van de collectieve cohesie die hij herkent in de eerste gevestigde menselijke gemeenschappen. De archeologische esthetiek van zijn werken draagt deze herstellende waarde van een collectieve dimensie van menselijke ervaring, erkend in primordiale artefacten, met zich mee.
