De vonk ontstaat in de ruimte tussen het tastbare en het ingebeelde, waar landschappen niet langer beperkt zijn tot fysieke vormen, maar uitdijen in oneindige mogelijkheden. Aangetrokken tot de stille krachten die buiten de gestructureerde wereld bestaan, worden verschuivende grenzen tussen stilte en spraak, zelf en wereld, heden en herinnering, door middel van schilderijen genavigeerd.
In een tijd van meedogenloze communicatie is het gemakkelijk om losgeraakt te zijn en door ideeën te dwalen. Juist in deze momenten van ontkoppeling wordt toevlucht gezocht door te observeren: wat niet mezelf is, en me toch weer naar binnen leidt.
Elk schilderij begint met een anker: een spoor van aarde, een vluchtige interactie, een fragment van een herinnering, alles wat bestaat in momentane momenten. Schilderijen gaan verder met gebaren die zowel instinctief als intentioneel zijn, en vormen een gravure die grenzen overstijgt en duikt in een ruimte van stille expansie.
Het is een langzame, aandachtige en stille handeling van herinneren: wat flikkert vóór taal, wat verdwijnt als het niet wordt vastgehouden. Door te dwalen worden vormen gevonden. Door stilte worden bewegingen gevonden. Schilderijen beweren niet te verklaren, maar te verblijven – in de ruimtes ertussen.
